تاریخ انتشار : ۱۳۹۵/۱۱/۰۵ ساعت ۱۱:۴۵
کد مطلب : ۱۲۴۱۹۹
جوان‌هراسی در سیاست ایرانی
مصطفی درایتی- فعال سیاسی
روزنامه بهار
شورای شهر تهران از افرادی تشکیل شده است با میانگین سنی تقریبا ۵۰ سال و با مدیرانی که اغلب شورا بودن به شغل ثابت آن ها تبدیل شده و یا اغلب قبل از این در جاهای مختلفی مشغول ریاست و یا رفتن بر روی سکوی قهرمانی بودند. در سایر نهادها ارگان های کشور هم به همین صورت است و مدیران بعد بازنشستگی صاحب شغلی به مراتب با سطح بالاتر شده و تا کهولت سن ادامه می‌یابد.
اگر دقت کنیم جوانانی که الان در شورای شهر به عنوان نماینده مردم انتخاب شده اند اکثرا قهرمانان ملی در عرصه ورزش هستند و این عزیزان هم نه سابقه مدیریتی داشته اند نه تجربه کافی و مهمترین ویژگی نداشتن تخصص این افراد است که و به واسطه حضور در عرصه های جهانی و نام آشنا بودن آنها برای مردم است به راحتی در عرصه انتخابات پیروز می شوند در حالی که جوانانی داریم با مدرک آکادمیک و سواد بالا که یا اجازه ورود آنها صادر نمی شود یا به خودشان جرأت ورود به فضای انتخاباتی را نمی‌دهند. الان همه ما خوب می‌دانیم که کلانشهر تهران با تراکم جمعیتی بسیار بالا به جوانانی نیازمند است که در زمینه شهرسازی و مدیریت شهری دارای علم کافی باشند. پس مشکل فعلی جامعه، فرسودگی در عرصه مدیریت و تصمیم گیری است. ما در حال حاضر با کمبود شدید مدیر و نیروهای تصمیم ساز و تصمیم گیر مواجه هستیم و علت آن همه، این بوده است که طی این سال‌ها برای کادرسازی، مدیرپروری، نیروسازی و میدان دادن به استعدادها هیچ کاری نکردیم. آینده از آن جوانان است و باید زمینه ارتقای آنها فراهم شود تا کادرسازی صورت پذیرد.
یک نکته عجیبی که این اواخر حادث شده، بحث «مشاوران جوان» است. در تمام کشورهای پیشرفته امور اجرایی را به جوانان می‌سپارند و از افراد باتجربه به عنوان مشاور استفاده می‌کنند که تجارب‌شان منتقل شود. اینجا هنوز افراد مسن کار اجرایی می‌کنند و قرار شده به جوانان پست‌های مشاوره بدهند. لذا باید از مسئولیت گرفتن جوانان در مدیریت شهری حمایت ویژه کرد. این روزها لازم است به بسیاری از مدیران باتجربه گفت تلاش کنند به عنوان مشاور در پست‌های مدیریتی به جوانان پیشنهاد همکاری دهند. جوانان در عرصه سیاسی، مدیریتی و مهم‌تر از همه در شورای شهر که می‌تواند سکوی پرتابی باشد برای آنان جایگاه مطلوبی ندارند. به این علت که متاسفانه به آنها به چشم یک نیروی کم تجربه و شاید حتی به نوعی کم سواد نگاه می شود و بهتر که بگوییم متاسفانه یک نوع جوان هراسی را به وجود آورده اند.
روزنامه بهار
شورای شهر تهران از افرادی تشکیل شده است با میانگین سنی تقریبا ۵۰ سال و با مدیرانی که اغلب شورا بودن به شغل ثابت آن ها تبدیل شده و یا اغلب قبل از این در جاهای مختلفی مشغول ریاست و یا رفتن بر روی سکوی قهرمانی بودند. در سایر نهادها ارگان های کشور هم به همین صورت است و مدیران بعد بازنشستگی صاحب شغلی به مراتب با سطح بالاتر شده و تا کهولت سن ادامه می‌یابد.
اگر دقت کنیم جوانانی که الان در شورای شهر به عنوان نماینده مردم انتخاب شده اند اکثرا قهرمانان ملی در عرصه ورزش هستند و این عزیزان هم نه سابقه مدیریتی داشته اند نه تجربه کافی و مهمترین ویژگی نداشتن تخصص این افراد است که و به واسطه حضور در عرصه های جهانی و نام آشنا بودن آنها برای مردم است به راحتی در عرصه انتخابات پیروز می شوند در حالی که جوانانی داریم با مدرک آکادمیک و سواد بالا که یا اجازه ورود آنها صادر نمی شود یا به خودشان جرأت ورود به فضای انتخاباتی را نمی‌دهند. الان همه ما خوب می‌دانیم که کلانشهر تهران با تراکم جمعیتی بسیار بالا به جوانانی نیازمند است که در زمینه شهرسازی و مدیریت شهری دارای علم کافی باشند. پس مشکل فعلی جامعه، فرسودگی در عرصه مدیریت و تصمیم گیری است. ما در حال حاضر با کمبود شدید مدیر و نیروهای تصمیم ساز و تصمیم گیر مواجه هستیم و علت آن همه، این بوده است که طی این سال‌ها برای کادرسازی، مدیرپروری، نیروسازی و میدان دادن به استعدادها هیچ کاری نکردیم. آینده از آن جوانان است و باید زمینه ارتقای آنها فراهم شود تا کادرسازی صورت پذیرد.
یک نکته عجیبی که این اواخر حادث شده، بحث «مشاوران جوان» است. در تمام کشورهای پیشرفته امور اجرایی را به جوانان می‌سپارند و از افراد باتجربه به عنوان مشاور استفاده می‌کنند که تجارب‌شان منتقل شود. اینجا هنوز افراد مسن کار اجرایی می‌کنند و قرار شده به جوانان پست‌های مشاوره بدهند. لذا باید از مسئولیت گرفتن جوانان در مدیریت شهری حمایت ویژه کرد. این روزها لازم است به بسیاری از مدیران باتجربه گفت تلاش کنند به عنوان مشاور در پست‌های مدیریتی به جوانان پیشنهاد همکاری دهند. جوانان در عرصه سیاسی، مدیریتی و مهم‌تر از همه در شورای شهر که می‌تواند سکوی پرتابی باشد برای آنان جایگاه مطلوبی ندارند. به این علت که متاسفانه به آنها به چشم یک نیروی کم تجربه و شاید حتی به نوعی کم سواد نگاه می شود و بهتر که بگوییم متاسفانه یک نوع جوان هراسی را به وجود آورده اند.
